Nietrzymanie moczu w okresie menopauzy

Nietrzymanie moczu dotyka tysiące kobiet, często w młodym wieku. Przeczytaj, jak sama możesz sobie pomóc i poznaj opinie ekspertów.


Ryzyko wystąpienia nietrzymania moczu jest dwukrotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn, a jego częstotliwość nasila się wraz z wiekiem. Nic dziwnego, że właśnie teraz mógł spotkać Cię ten problem. Nietrzymanie moczu tłumaczone jest spadkiem estrogenów. Częściej dotyczy kobiet, które przeszły liczne porody. Uważane jest za jedną z najczęstszych przewlekłych chorób kobiecych. Wiele kobiet długo bagatelizuje swoje dolegliwości i nie zgłasza ich lekarzowi, uznając je za zbyt wstydliwe i intymne oraz przyjmując za nieuniknione konsekwencje starzenia się.

Rodzaje nietrzymania moczu:

  • Wysiłkowe nietrzymanie moczu (występuje najczęściej – ok. 63%. przypadków): mimowolne popuszczanie moczu podczas wysiłku fizycznego, kichania, kaszlu.
  • Naglące nietrzymanie moczu – niekontrolowane oddanie moczu poprzedzone uczuciem parcia naglącego (nagłej, niemożliwej do opanowania potrzeby oddania moczu).
  • Mieszane nietrzymanie moczu – wyciek moczu związany z parciem naglącym oraz wysiłkiem, kichaniem, kaszlem.

Pamiętaj: odpowiednia profilaktyka pozwala na zredukowanie ryzyka nietrzymania moczu. Już młode kobiety, mając to na uwadze, powinny prowadzić zdrowy tryb życia (właściwa dieta, unikanie używek), utrzymywać masę ciała na odpowiednim poziomie, regularnie ćwiczyć.

Leczeniem nietrzymania moczu zajmują się lekarze urolodzy, ginekolodzy lub lekarz rodzinny. Nietrzymanie moczu da się i trzeba leczyć. Podstawą ustalenia diagnozy jest wywiad obejmujący m.in.: liczbę mikcji podczas dnia (norma: <8), liczbę mikcji w nocy przerywających sen (norma: <2), epizody nagłej potrzeby oddania moczu (norma: 0). Lekarz zapyta o przyjmowane przez Ciebie leki oraz inne schorzenia. Poszerzona diagnostyka obejmuje m.in.: badanie ogólne i USG, posiew moczu, badania urodynamiczne.

Obejmuje postępowanie zachowawcze lub operacyjne. W postaci lekkiej schorzenia proponuje się ćwiczenia mięśni Kegla, stosowanie stożków dopochwowych, biofeedback, stymulację elektryczną lub magnetyczną mięśni dna miednicy.

  • Farmakoterapia polega na stosowaniu leków antycholinergicznych, neurotoksyn, estrogenów w postaci terapii systemowej bądź miejscowej.
  • Leczenie inwazyjne polega na stosowaniu toksyny botulinowej okołocewkowo.
  • Postać ciężka wymaga leczenia operacyjnego, np. plastyki przedniej ściany pochwy, taśm stabilizujących cewkę moczową.